Dobbeltliv?

No kjenne eg at det begynne å nærme seg USA med stormskritt! Og ikkje minst Australiaturen! ;) Dinna sommaren skal bli superbra, og eg skal nyte den fullt ut med alle eg er glad i. Eg har egentlig litt blanda følelsar om det å vere vekke så lenge frå Norge. Ikkje det at eg har problem med å ikkje bu i Noreg, men eg kjem til å savne ein person her i Norge så utruleg mykje! Eg blir på gråten av berre å tenke på det. Vi har aldri vore så lenge vekke frå kvarandre før, og det blir sikkert heilt grusomt! Vi har vore i lag i nesten to og eit halvt år no, og vi har på det meste vore vekke frå kvarandre i maksimum 4 dagar i strekk. Når to personar har eit så tett forhold som vi to har, så er det ikkje så lett å tenke på å vere frå kvarandre. Vi har budd saman i to år, og har ein fantastisk kvardag saman. Mange turar har det blitt også; London, Praha, Gran Canaria.



Men på den andre sida så er det noke i meg som seie at eg ikkje kan la han stoppe meg. "Herregud du er berre 16, og har heile livet framfor deg". Eg veit så godt at det er sant, og eg har ikkje tenkt å la det stoppe meg heller. Eg har alltid likt å reise og oppleve mykje, og eg skal fortsette å vere ein slik person ! Eg må ta sjansen no når eg har den, og eg veit at dette er noko som eg må gjere heilt åleine. Eg er ein individualist, og likar å utforske ting på eiga hand.

Det verste er ikkje det at eg kjem til å savne han så mykje, men tanken på at han kan ha det vanskeleg her i Noreg. Å tenke på at han kanskje kjedar seg eller er lei seg her utan at eg kan vere der for han. Det blir liksom som eit dobbeltliv. Den eine delen av meg vil vere her heime med kjæresten og vennane, medan den andre delen av meg vil vere i USA. Og uansett kva eg gjer blir eg aldri heilt fornøgd, for eg veit at eg må velje ein av delane uansett. Eg kan ikkje ha i både pose og sekk. Eg veit at eg må satse fullt og heilt på året mitt i USA for at det skal bli vellykka, og det har eg tenkt å gjere også. Dersom eg tar litt av alt, er det ingenting som blir bra. Kjærasten og Norge kan eg ha i mange år seinare, men USA har eg berre i 10 månader. 10 månader som kjem til å bli heilt fantastiske! :)

Men ein ting er vertfall sikkert, og det er at sommaren 2009 blir kongebra. Eg skal verkeleg leve livet, og eg har all grunn til å feire: 5,7 i snitt i standpunkt, sommarferie, sol, kvalitetstid med mine nærmaste og maaaasse turar! Dette blir bra! :)